پلاستیک های زیست تخریب پذیر؛ شاید راه حلی برای آلودگی پلاستیکی باشند
پلاستیک های زیست تخریب پذیر؛ شاید راه حلی برای آلودگی پلاستیکی باشند!
پلاستیک های زیست تخریب پذیر به عنوان روشی در جهت مبارزه با آلودگی ناشی از افزایش سریع تولید پلاستیک و مدیریت ناکافی زباله ارائه می شوند. پلاستیکهای زیستی از منابع تجدیدپذیر یا فسیلی به دست آیند و با ویژگی منحصربفرد آنها در تجزیه، از طریق عمل میکروارگانیسمها، به کربن دی اکسید، آب، نمکهای معدنی و زیست توده جدید تبدیل می شوند. این فرآیند که به عنوان تجزیه زیستی شناخته می شود می تواند در محیط های کنترل شده و باز رخ دهد. گیاهان کمپوست و هاضم های بی هوازی، نمونه های اصلی از محیط های کنترل شده هستند و خاک، رودخانه ها و دریا محیط های باز طبیعی هستند.
تجزیه بیولوژیک
محصولات بر پایه پلاستیک های زیست تخریب پذیر، باید آزمایش های استانداردی را با موفقیت پشت سر بگذارند. تا نشان دهند که قادر به تجزیه زیستی در مدت زمان معینی در محیط های خاص هستند. با این حال، برای اینکه این محصولات به طور موثر به کاهش زباله های پلاستیکی کمک کنند، باید به گونه ای طراحی شوند که در معمول ترین محیط تجزیه بیولوژیکی شوند. به عنوان
مثال، برای محصولات غذایی مانند لیوان های یکبار مصرف، کیسههای چای و کیسههای سوپرمارکتها، به عنوان موادی شناخته می شوند که در کارخانه های کمپوست سازی، به راحتی مدیریت می شوند. این زبالهها را میتوان به صورت صنعتی با جریانهای زباله آلی مدیریت کرد تا تبدیل به کمپوست شوند. به همین ترتیب، محصولات مورد استفاده در پرورش آبزیان و شیلات، که اغلب به رودخانه ها و دریاها منتهی می شوند، در این محیط ها زیست تخریب پذیر هستند و در مقایسه با محصولات پلاستیکی معمولی، اثرات زیست محیطی کمتری داشته باشند.
تجزیه زیستی به عنوان یک مزیت اصلی در کاهش آلودگی پلاستیک در نظر گرفته می شود.
اما این مسأله زمانی صحیح است که اثبات شود این محصولات اثرات منفی بر محیط زیست ندارند. با توجه به اینکه مواد افزودنی ممکن است در طی تجزیه محصول و تجزیه زیستی آزاد شوند و تأثیر منفی بر محیط داشته باشند، ارزیابی هر گونه اثرات منفی پلاستیک های زیست تخریب پذیر را مهم می کند.
در تجزیه زیستی، میزان سمیت زیست محیطی روی پلاستیک های زیست تخریب پذیر باید با میزان عمر مفید محصول تطابق داشته باشد. برای محصولات زیست تخریب پذیر در شرایط کمپوست، سمیت زیست محیطی در کمپوست حاصل از این فرآیند از نظر تأثیر بالقوه آن بر خاک کشاورزی و در نتیجه سلامت محصول کشاورزی، ارزیابی می شود. این آزمایش مطابق با دستورالعمل 208 OECD و ضمیمه E استاندارد EN 13432:2001 با مقایسه جوانهزنی و عملکرد زیست توده گیاهان تک لپهای و دو لپهای که در طول رشد در معرض نسبتهای مختلف بستر کشاورزی و یا کمپوست آزمایشی (حاوی تجزیه زیستی آزمایششده هستند) و محصول یا ( کمپوست کنترل بدون مواد آزمایشی اضافه شده) قرار می گیرند، انجام می شود. کمپوست آزمایشی و کمپوست کنترل هر دو از یک مرحله مقدماتی به دست می آیند که در آن فرآیند واقعی کمپوست برای یک دوره از پیش تعیین شده شبیه سازی می شود.
در مورد محصولات زیست تخریب پذیر در خاک، سمیت زیست محیطی ترکیبات باقیمانده در محیط پس از تجزیه زیستی در گیاهان با تبعیت از پروتکل مشابه آنچه در بالا ذکر شد، در کرم های خاکی ارزیابی می شود.
آزمایش سمیت حاد با استفاده از کرمهای خاکی بر اساس دستورالعمل OECD 207 یا EN ISO 11268-1 مطابق با پیوست C از EN 17033:2018 انجام می شود. در این آزمایش، کرم های خاکی بالغ (Eisenia fetida یا Eisenia andrei) برای مدتی از پیش تعیین شده، در تماس با خاک قرار می گیرند. پس از این زمان، سمیت با مقایسه میزان بقای کرمهای خاکی و میانگین وزن آنها در خاک آزمایش و خاک کنترل، ارزیابی میشود. سمیت زیست محیطی این محصولات را می توان با استفاده از آزمایش بازداری نیتریفیکاسیون با میکروارگانیسم های خاک مطابق با ISO 15685 ارزیابی کرد.
بررسی فوق، ابزاری برای تضمین ایمنی زیست محیطی پلاستیک های زیست تخریب پذیر هستند و می توانند ورود آنها به بازار و گذار به اقتصاد چرخشی را تسریع کنند. علاوه بر این، آنها می توانند صنایع مواد اولیه پلاستیک زیست تخریب پذیر، محصولات میانی و محصولات نهایی را با اهداف توسعه پایدار زیر همسو کنند:
- SDG 12 : مصرف و تولید مسئولانه
- SDG 13 :اقدام اقلیمی
- SDG 14 زندگی زیر آب
- SDG 15 :زندگی در خشکی.
منبع:
