اهمیت استفاده از ظروف زیست تخریب‌پذیر در حفاظت از محیط‌زیست
پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر و تجزیه‌پذیر به دلیل قابلیت تجزیه‌شدن در طبیعت و کاهش آلودگی‌های زیست‌محیطی مرتبط با پلاستیک، در حفاظت از محیط‌زیست نقش مثبتی را ایفا می‌کنند.
با افزایش تقاضا برای محصولات «سبز» پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر و کمپوست‌پذیر در حال تبدیل شدن به یک گزینه رایج در قفسه‌های فروشگاه‌ها هستند. با توجه به این واقعیت که زباله‌های پلاستیکی یک کامیون کمپرسی در هر دقیقه وارد اقیانوس‌های ما می‌شود، جای تعجب نیست که مردم به‌دنبال استفاده از قدرت خرید خود به روش‌هایی هستند که احتمالاً ردپای کوچک‌تری از خود به‌جای می‌گذارند.
از آنجایی‌که تولید پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر از 1.5 میلیون تن به 5.3 میلیون تن در سال‌های آینده افزایش می‌یابد، درک اینکه دقیقاً چگونه این مواد به محیط‌زیست کمک می‌کنند بسیار مهم است.
بیایید برخی از سوالات متداول را که می‌تواند به روشن شدن مفهوم پلاستیک زیست تخریب‌پذیر و کمپوست‌پذیر برای محیط زیست کمک کند را بررسی کنیم:
تفاوت بین پلاستیک زیست تخریب‌پذیر، پلاستیک زیستی و پلاستیک قابل کمپوست چیست؟
چند تفاوت قابل توجه بین پلاستیک زیست تخریب‌پذیر، پلاستیک زیستی و پلاستیک قابل کمپوست وجود دارد:
پلاستیک زیست تخریب‌پذیر به هر پلاستیکی اطلاق می‌شود که می‌تواند به‌طور طبیعی از طریق موجودات زنده تجزیه شود، صرف‌نظر از ماده اصلی که از آن مشتق شده است. پلاستیک بدون اینکه پلاستیک زیستی باشد یا «پلاستیک قابل کمپوست» در نظر گرفته شود، می‌تواند زیست تخریب‌پذیر باشد.
Bioplastic اصطلاحی است که هر پلاستیک ساخته شده از مواد خام طبیعی تجدید‌پذیر را توصیف می‌کند. در حالی که برخی از پلاستیک‌های زیستی زیست تخریب‌پذیر یا کمپوست‌پذیر هستند، بسیاری از آنها قابل تجزیه نیستند، به این معنی که حتی اگر از مواد طبیعی ساخته شده باشند، تجزیه نمی‌شوند.
پلاستیک قابل کمپوست اصطلاحی است که پلاستیک‌هایی را توصیف می‌کند که به شرایط خاص برای تجزیه نیاز دارند، نه شرایط پیچیده‌تر پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر. در حالی‌که پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر می‌توانند در یک محیط طبیعی‌تر تجزیه شوند، پلاستیک‌های قابل کمپوست معمولاً به امکانات کمپوست صنعتی نیاز دارند.
چقدر طول می‌کشد تا پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر تجزیه شوند؟
به‌طور کلی، پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر زمانی بین سه تا شش ماه طول می‌کشد تا در معرض اکسیژن یا نور قرار گیرند. پلاستیک‌های معمولی ممکن است تا 1000 سال طول بکشد تا به همان سطوح تجزیه برسند.
به تازگی روش‌های جدیدی برای سرعت بخشیدن به تجزیه ظروف پلاستیکی ابداع شده است. مانند استفاده از اشعه فرابنفش یا انواع آنزیم‌هایی که با آب و نور فعال شده و موجب تجزیه ظروف پلاستیکی می‌شوند.
توانایی پلاستیک زیست تخریب‌پذیر برای تجزیه به این معنی است که چندین مزیت نسبت به پلاستیک‌های سنتی دارد:
ضایعات ارسالی به محل‌های دفن زباله یا زباله‌سوز را کاهش می‌دهد. وقتی پلاستیک سنتی را داخل سطل زباله می‌اندازید، اثرات زیست‌محیطی منفی دارد زیرا می‌تواند در محل‌های دفن زباله، جایی که به‌طور بالقوه می‌تواند صدها سال بماند، یا زباله‌سوزها، جایی که سوزانده می‌شود و مواد شیمیایی مضر را در محیط طبیعی آزاد می‌کند، جمع شود. برعکس، پلاستیک زیست تخریب‌پذیر یک مزیت زیست محیطی دارد: در محل دفن زباله تجزیه می‌شود و نیازی به سوزاندن ندارد.
برای تولید انرژی کمتری مصرف می‌شود. تولید پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر اغلب انرژی کمتری نسبت به پلاستیک‌های سنتی مصرف می‌کند، به این معنی که سوخت‌های فسیلی کمتری مصرف می‌کند و گازهای گلخانه‌ای کمتری تولید می‌کند که به سیاره زمین آسیب می‌رساند.
در هنگام تجزیه مواد مضر کمتری آزاد می‌کند. در حالی که پلاستیک‌های سنتی می‌توانند مواد شیمیایی سمی را به محیط وارد کنند، پلاستیک‌های زیست‌تخریب‌پذیر خوب باید با محصولات جانبی مضر کمی تجزیه شوند. در عوض، پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر ترکیبی از آب، دی‌اکسید‌کربن و زیست توده (که اغلب به سادگی از مواد گیاهی باقی مانده است) آزاد می‌کنند.
آنها چگونه در کمک به محیط زیست و کاهش آلودگی زباله‌های پلاستیکی نقش دارند؟
پلاستیک زیست تخریب‌پذیر و قابل کمپوست به تنهایی نمی‌تواند بحران آلودگی پلاستیک را حل کند. در عوض، اهرم‌های زیادی وجود دارد که باید برای کاهش و استفاده مجدد از پلاستیک و تغییر به اقتصاد چرخه‌ای کشیده شوند. در واقع، ما حتی نمی‌توانیم بر این فرض تکیه کنیم که این مواد در صورت تبدیل شدن به زباله به محیط زیست آسیب نخواهند زد.
همه پلاستیک‌ها- از‌جمله انواع زیست تخریب‌پذیر و کمپوست‌پذیر- باید جمع‌آوری شده و با سیستم‌های بازیابی مناسب جفت شوند، به طوری‌که مواد در حلقه و خارج از طبیعت باقی بمانند.
با این حال، برای کاربردهای خاص، پلاستیک قابل کمپوست و زیست تخریب‌پذیر می‌تواند نقش مفیدی در کاهش ضایعات داشته باشد. ظروف بیرون‌بری قابل کمپوست مثال خوبی هستند، زیرا آنها می‌توانند باقیمانده مواد غذایی را در کنار خود ظرف کمپوست کنند.
علاوه بر‌این، پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر و کمپوست‌پذیر اغلب از منابع زیستی- مانند جلبک دریایی، چغندر قند یا سایر گیاهان- به‌جای سوخت‌های فسیلی ساخته می‌شوند. در این صورت، و در صورت تامین مسئولانه، این مواد می‌توانند مزایای زیست محیطی را ارائه دهند.
مواد قابل کمپوست را می‌توان در سطل زباله در خانه‌تان کمپوست کرد یا به یک مرکز کمپوست‌سازی صنعتی فرستاد، بسته به اینکه آن مورد خاص برای آن طراحی شده است. اگر یک توده کمپوست خانگی دارید، مطمئن شوید که فقط مواد تایید شده «کمپوست خانگی» را در آن قرار دهید.
آیا می‌توانم پلاستیک زیست تخریب‌پذیر و قابل کمپوست را در سطل کمپوست خانگی خود قرار دهم؟
می‌توانید برخی از مواد را در خانه کمپوست کنید. بقیه برای یک تاسیسات صنعتی طراحی شده‌اند. اگر یک انبوه کمپوست خانگی دارید، مطمئن شوید که فقط مواد تایید شده «قابل کمپوست خانگی» را در آن قرار دهید (این باید به وضوح روی آیتم برچسب زده شود).
6 کاربرد برای پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر
در حالی‌که پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر می‌توانند، از نظر تئوری، تقریباً جایگزین هر موردی برای پلاستیک‌های معمولی شوند، قیمت بالاتر آن مانع از ایجاد تغییر در بسیاری از تولیدکنندگان می‌شود. با این حال، شما همچنان روزانه با پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر مواجه می‌شوید. به دنبال برچسبی باشید که پلاستیک را به‌عنوان زیست تخریب‌پذیر توصیف کند. پلاستیک‌های زیست تخریب‌پذیر معمولاً برای ساخت موارد زیر استفاده می‌شوند:
- بسته‌بندی مواد‌غذایی: تولیدکنندگان می‌توانند بسته‌بندی مواد‌غذایی زیست تخریب‌پذیر را از طیف وسیعی از اقلام، از محصولات جانبی پنیر گرفته تا پوسته بادام، بسازند. محصولات پلاستیکی متداول زیست تخریب‌پذیر شامل ظروف بیرونی، کیسه‌های حمل و فنجان‌های قهوه هستند.
- ظروف یکبار مصرف: بشقاب‌ها، فنجان‌ها و ظروف پلاستیکی زیست تخریب‌پذیر را به راحتی در بازار پیدا می‌کنید. برخی بافت کاغذ یا مقوا دارند در حالی که برخی دیگر مانند پلاستیک سنتی نرم‌تر هستند.
- کیسه‌های پلاستیکی: کیسه‌های پلاستیکی زیست تخریب‌پذیر زیادی در گردش هستند، از‌جمله کیسه‌های خرید، کیسه‌های تولیدی و سایر کیسه‌های یکبار مصرف.
- بسته‌بندی آجیل: در حالی که بسته‌بندی سنتی آجیل‌ها از پلی‌استایرن غیرقابل تجزیه زیستی ساخته می‌شد، در حال حاضر بسیاری از آجیل‌های بسته‌بندی مبتنی بر نشاسته در دسترس هستند که زیست تخریب‌پذیر هستند.
- گلدان‌های گیاهی: بسیاری از شرکت‌ها اکنون گیاهان خود را در ظروف زیست تخریب‌پذیر بسته‌بندی می‌کنند، به این معنی که بسته‌بندی را می‌توان مستقیماً در زمین کاشت و به‌طور طبیعی در خاک تجزیه می‌شود.
- محصولات پزشکی: بسیاری از مواد پزشکی مانند بخیه‌های جراحی و پانسمان‌های زخم از مواد زیست تخریب‌پذیر ساخته شده‌اند، بنابراین به‌طور طبیعی بدون نیاز به روش تهاجمی برای برداشتن مواد پس از بهبودی بیمار، تجزیه می‌شوند.
به طور خلاصه، آیا مهم است که از پلاستیک زیست تخریب‌پذیر یا کمپوست‌پذیر استفاده کنیم؟
نکته کلیدی این است که هم پلاستیک قابل کمپوست شدن و هم پلاستیک زیست تخریب‌پذیر تنها زمانی باید استفاده شود که ارزش افزوده داشته باشد، برای استفاده از محصول منطقی باشد و با سیستم‌هایی کار کند که می‌توانند آن را بازیابی کنند. ما نمی‌توانیم تنها به این مواد برای حل مشکل تکیه کنیم. شرکت‌هایی که محصولات و بسته‌بندی‌های پلاستیکی تولید می‌کنند، و افرادی که از آنها استفاده می‌کنند، باید بر آنچه می‌دانیم کار می‌کند تمرکز کنند: در وهله اول کاهش و استفاده مجدد از پلاستیک.
